De deelnemers in het Leijpark. En ja, 't was af en toe nat!!
Rechts Michael van Gessel, links (met sjaal) Jan van Summeren
Klein, maar oh zo fijn dat Wilhelminapark in Tilburg. De restauratie is prachtig geslaagd, doorzichten houden relatie met de omliggende, destijds voorname, huizen, de intimiteit blijft en het Springerkarakter bleef gewaarborgd.
Mischien door de beperkte oppervlakte, die dwingt tot zorgvuldige invulling, lijkt juist hier de dendroloog in Springer (nog) uitzonderlijke(r) resultaten te boeken. De combinaties van de beplantingsgroepen zijn stuk voor stuk schitterend, qua kleur, vorm en bloeiwijze en een feest voor de wandelaar, zelfs als je je niet verdiept in welke variëteit van welke soort...
Jammer dat er geen banken (meer) staan, want het is juist een park dat uitnodigt ook zittend te genieten en misschien een beetje te peinzen over al die mooie bomen.
Het valt mij steeds weer op en is verbazingwekkend dat vormgeving en beplanting - ook bij, veel, grotere oppervlakten - zo'n enorme impact hebben op de wijze waarop je zo'n park ervaart, t.o.v. een ander stuk 'natuur', al of niet aangelegd. Er is 'iets', het heeft 'iets', dat je ergens anders niet ervaart.
Mijn grote eye-opener was het doorgroeien van historisch groen en hoe te handelen bij restauratie. Historisch rood behoeft slechts instandhouding.
De lunch was perfect en heel gezellig.
Dat de organisatie altijd weer zich zo goed aan het tijdschema weet te houden zonder de groep 'op te jagen' is een wonder.Met zoveel gelijkgezinden te kunnen praten en ervaringen uitwisselen is balsem voor de ziel
Een tuin in de regen is vaak mooier dan in volle zon.
De uitleg over de tuinen was helder en beslist ook zeer leerzaam. En een aangenaam scala aan getoonde tuinen of parken.
Het Wilhelminapark was een dendrologen paradijsje. Van de kloostertuin was ik van de 'bloementuin' niet onderste boven; er zat te weinig samenhang en harmonie in. Dat het publiek hier 'pap van lust' vind ik geen argument (deze woorden werden overigens niet gebruikt hoor).
Het Kromhoutpark was zeer verrassend. Ik denk wèl dat een hogere kwaliteit van gebruikte materialen het ontwerp zeer ten goed zou zijn gekomen: juist bij moderne tuinen als deze moet dat gewoon.Goed voorbeeld: Parc Citroën. Wel kan men zich, gezien de geschetste problemen veroorzaakt door omwonenden, afvragen of dit park wel op de juist plek ligt? Dat is niet de schuld van de ontwerper maar van het stadsbestuur, daar had wat beter over nagedacht moeten worden dunkt mij.
Eindoordeel: zonder reserve positief, en boven verwachting
In Tilburg werden we rondgeleid en kregen we veel achtergrondinformatie te horen van Jan van Summeren (landschapsarchitect gemeente Tilburg) en de landschapsarchitect Michael van Gessel die betrokken was geweest bij het ontwerp van het Kromhoutpark en de renovatie van het Wilhelminapark. Alle lof voor de manier waarop zij ons uitvoerig hebben voorgelicht. Naast veel instemming over en waardering voor genomen beslissingen van Cascade-zijde, hoorden we ook de meningen van enige deelnemende Tilburgers die de verschillende planprocessen jaren hadden gevolgd en bij wijze van spreken -in het geval van het kappen van bomen ten gunste van grotere veiligheid, meer ruimte, en doorzichten- voor iedere boom hadden gevochten.
Je vraagt je dan even af hoe Leonard Springer, ontwerper van Wilhelminapark en Leypark en kenner van De Warande, zou hebben gereageerd en of hij zich, bij het zien van de resultaten, niet in zijn graf zou hebben omgedraaid. Met een gerust hart kan ik zeggen, neen, dat zou hij niet hebben gedaan. Hij was zelf namelijk een beruchte “bomenkapper”, omdat hij een groot pleitbezorger was van het scheppen van ruimte en licht en doorzichten in dichtgegroeide parken. Het Haarlems Archief ligt vol met krantenartikelen (1901 en later) die schande spreken over de kaalslag die Springer heeft veroorzaakt bij de renovatie van de Haarlemmerhout (van Zocher jr.). Nog in 1908 werd zijn ontwerp voor villapark Zorgvliet in Den Haag, omdat men bang was dat hij teveel bomen zou kappen, niet gehonoreerd..
Misschien kan dat de Tilburgers, die jaren lang gevochten hebben voor het behoud van de “natuur”, enige troost bieden en vertrouwen schenken voor de toekomst.
Links het ontwerp van Leonard A. Springer
(1908)
